એક બે ત્રણ ચાર અગણિત,
દિવસ ગયા બેકાર અગણિત.
વાસું તો ક્યાં વાસું ભોગળ,
એક દિલ પણ દ્વાર અગણિત.
તૂટતી રહી રોજ કહાણી,
જિંદગીના ભાર અગણિત.
દર્દ એક જ ઘા માં થાતું,
સહુ કરે છે વાર અગણિત.
એ જ થઇ જીવતરનું મારણ,
છે ગઝલ ઉપકાર અગણિત.
વિનોદ નગદિયા (આનંદ)
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો